عشق گاهی خواهش برگ است در اندوه تاک

عشق گاهی رویش برگ است در تن پوش خاک

عشق گاهی ناودان گریه ی اشک بهار

عشق گاهی طعنه بر سرو است در بالای دار

عشق گاهی می رود اهسته تا عمق نگاه

همنشین خلوت غمگین آه

عشق گاهی شور رستن در گیاه

عشق گاهی غرقه ی خورشید در افسون ماه

عشق گاهی سوز هجران است در اندوه نی

رمز هوشیاری ست در مستی می

عشق گاهی ابی نیلوفری ست

قلک اندیشه ی سبز خیال کودکی ست

عشق گاهی شرم خورشید است در قاب غروب

روزه ای با قصد قربت ، ذکر بر لب ، پایکوب

عشق گاهی هق هق ارام اما بی صدا

اشک ریز ذکر محبوب است در پیش خدا

عشق گاهی طعم وصلت می دهد

مزه ی شیرین وحدت می دهد

عشق گاهی شوری هجران دوست

تلخی هرگز ندیدن های اوست

عشق گاهی مشق های کودکی ست

حس بودن با خدا در سادگی ست

عشق گاهی کیمیای زندگی ست

عشق در گل راز نا پژمردگی ست

عشق گاهی هجرت از من ، ما شدن

عشق یعنی با تو بودن ما شدن

عشق گاهی بوی رفتن می دهد

صوت شبناک تو را سر می دهد

عشق گاهی نغمه ای در گوش شب

عادتی شیرین به نجوای دو لب

عشق گاهی می نشیند روی بام

گاه با صد میل می افتد به دام

عشق گاهی سر به روی شانه ای

اشک ریز اخر افسانه ای

عشق گاهی یک بغل دلواپسی

عطر مستی ، ساز شب بو ، اطلسی

عشق گاهی هم حکایت می کند

از جدایی ها شکایت می کند

عشق گاهی نو بهاری گاه پاییزی سرخ زرد !

گاه لبخندی به لب های تو گاهی کوه  درد

عشق گاهی دست لرزان تو می گیرد درون دست خویش

گاه مکتوب تو را ناخوانده می داند ز پیش

عشق گاهی راز پروانه است پیرامون شمع

گاه حس اوج تنهایی ست در انبوه جمع

عشق گاهی هم خجالت می کشد

دستمال تر به پیشانی  عالم می کشد

عشق گاهی ناقه ی اندیشه ها را پی کند

هفت منزل را تا رسیدن بی صبوری طی کند

عشق گاهی هم نجاتت می دهد

سیب در دستی و صاحبخانه راهت می دهد

عشق گاهی در عصا پنهان شود

گاه بر اتش گلستان می شود

عشق گاهی رود را خواهد شکافت

فتنه ی نمرودیان زو رنگ باخت

عشق گاهی خارج از ادراک هاست

طعنه ی لولاک بر افلاک هاست

عشق گاهی استخوانی در گلوست

زخم مسماری ست در پهلوی دوست

عشق گاهی ذکر محبوب است بر نی های تیز

گاه در چشمان مشکی اشک ریز

عشق گاهی خاطر فرهاد و شیرین می کند

گاه میل لیلی اش با جام مجنون می کند

عشق گاهی تاری یک آه بر ایینه ای

حسرت نادیدن معشوق در ادینه ای

عشق گاهی موج دریا می شود

گاه با ساحل هم اوا می شود

عشق گاهی چاه را منزل کند

یوسفین دل را مطاع  دل کند

عشق گاهی هم به خون اغشته شد

با شقایق ها نشست و هم نشین لاله شد

عشق گاهی در فنا معنا شود

واژگان دفتر کشف و تمناها شود

عشق یعنی سر سجود و دل سجود

ذکر یا رب یا رب از عمق وجود

با تو اما عشق پیدا می شود

بی تو اما عشق کی معنا شود . . . ؟